Moje okruchy zycia

Minęły 4 miesiące od czasu ,kiedy moje życie rozsypalo się w gruzy. Utrata kogoś z kim było się wiele lat nie jest łatwe. Trudno mi odnaleźć piękno i szczęście życia pomimo pięknej wiosny i rozkwitającej przyrody.Brak mi dawnej codzienności i codziennej rutyny.Trudno odnaleźć się w rzeczywistości i jak obejść się z przeszłością,  która nie była ani łatwa ani szczęśliwa a pomimo to brak jej. To było w pewnym sensie życie w pozłacanej klatce i być może po tylu latach nie bardzo wiem co zrobić z tą wolnością.Byc może po latach ograniczeń nie wiem i nie chcę już korzystać ze swobody , tylko mieć moje dane życie.Byc może związek toksyczny tak uzależnia,  że nie potrafimy się wyzwolić emocjonalnie, Tak samo dzieje się, że mną 

Lata całe zylam w toksycznym związku z narcyzem , nie zauważając tego albo nie chcąc dopuścić do świadomości. Odejście narcyza powinno być wyzwoleniem, ale nie jest.

Zbyt silny jest związek emocjonalny i uzależnienie emocjonalne , które można nazwać też rodzajem chorobliwej miłości i jak każda miłość ślepym uzależnieniem.

Teraz mój toksyczny związek został naturalnie zerwany i powinno to być dla mnie wyzwoleniem a nie jest, tęsknię aż do bólu do naszych dawnych aktywności, naszego dawnego życia,  przeraża mnie pustka i cisza mieszkania, brak rozmówcy i napawa smutkiem , że przez toksyczny związek straciliśmy szansę na szczęście,  na spełnione życie. Dlaczego nie wykorzystujemy szansy jaka daje nam życie na bezgraniczną bliskos , miłość i zrozumienie.

" nadaremnie była nam dana miłość, myśmy zdradzali ja codziennie a ona oszukała nas"

Teraz jestem niezależna a powinnam być szczęśliwa a moglabym wyc z poczucia samotności i tęsknoty za utraconym narcyzem.

Nie mogę sobie wyobrazić, że będę potrafiła cieszyć się życiem, znaleźć jego sens.Znowu odkryć uroki wiosny. Na razie tylko funkcjonuję  automatycznie wykonując codzienne czynności

Nie wiem czy odnajdę sens życia a tak bardzo bym chciala

Jak czuje się kobieta , która spędziła z mężczyzną pół życia i po jego śmierci stwierdzila, ze cały związek był  toksyczny i ona była jego ofiarą,  która zamykała oczy przed rzeczywistością. 

Czy od początku mój związek był toksyczny a ja nie chciałam tego wiedzieć, czy zaczęło się później. Wydawało mi się , że jestem wystarczająco inteligentna aby zauważyć te problemy, ale miłość oślepia a zranienia z dzieciństwa powodują ciągle poszukiwanie miłości i ciepła  jak dziecko, które tego niezaznalo 

Jak można nosić  żałobę po śmierci męża,  który okazal się tego nie wart. W internecie są  tylko porady dla kochajacych wdów. Co robią wdowy, które po śmierci partnera stwierdzają,  że nie był  wart ich miłości,  że kochały bardziej niż egoistyczni mężczyźni. Boimy się do tego przyznać, bo tradycja wymaga od nas zachowania pozorów  i boimy się opinii otoczenia I ulegamy presji środowiska. 

Ja z mojej strony zakończyłam psychicznie moje nieudane małżeństwo,  oddzieliłam się psychicznie od przeszłości. Chcę patrzeć w przyszłość izapomniec przeszłość.

Wyrzucę nie tylko pamiątki psychiczne , ale tak że materialne i mam odwagę  mówić na żałobę  po kimś trzeba zasłużyć. Czasami łatwiej jest żałować odejścia ukochanego zwierzaka niż własnego męża. 

Ja mam odwagę  odrzucić przeszłość i zacząć na nowo.

Codzienność,  która nie jest już dawną codziennością.  Po stracie partnera życie staje się już  inne.Doskwiera samotność,  puste weekendy I słońce i wiosna już  nie cieszą  jak dawniej.

Przyroda budzi się do życia  i jest to okres odkrywania nowych miłości. U mnie inaczej to jest okres pożegnania.. 

Zastanawiam się czy uda mi się pokonać samotność i na nowo odkryć uroki życia. Dzisiaj wydaje mi się to nie możliwe ale nie tracę nadziei, że i mnie uda się pokonać trudności i odkryć piękno codzienności. Być może wszystko potrzebuje czasu. Być może po czarnym okresie znowu uśmiechnie się do mnie życie  i zaświeci moje słońce. Prawdopodobnie beż nadziei nasza egzystencja nie miałaby sensu.

Życie jest jak kryształ, który tak szybko może się rozsypać. Cały czas gonimy za blaskiem a zapominamy,  że  jego światłość jest obok nas. 

Moje życie było kryształem,  który się nagle rozsypał bez możliwości jego sklejenia.

Dopiero wtedy doceniłam jego piękno,  kiedy już było za późno. 

Wszystko zaczęło się pewnego grudniowego poranka wraz z diagnozą  nowotworu mózgu u mojego  męża,  Cały nasz świat runął i straciliśmy szczęście, którego nie docenialiśmy 

Nasze życie było  normalne, ale mieliśmy wszystko a przede wszystkim siebie. To wszystko zabrał nam los.

Być może byliśmy zbyt zarozumiali, zbyt egoistyczne i nie docenialiśmy tego co mamy.

Ale po diagnozie wszystko było już inaczej, mój mąż  już nie był tym energicznym człowiekiem ktorego znałam ale człowiekiem wymagającym pomocy. Pomimo wszystko miłość pozostaje,bez względu na to jak partner się zmienia.

Później nadzieja mieszała się z rozpaczą i to nieoczekiwane nagłe odejście i teraz ta cisza, kiedy ktoś odchodzi jakby rozpłynął się w niewidzialną przestrzeń. Jakby nigdy nie istniał,  pozostaje pamięć ale i ona się zaciera.

Pozostają pytania dlaczego nie cenimy naszego szczęścia tylko gonimy za czymś nieosiągalnym,  nie cieszymy się naszym kryształem. Życie jest tak kruche i ulotne a my nie potrafimy docenic tych krótkich chwil szczęścia a tęsknimy za nimi , kiedy jest już za późno.

Mój kryształ rozpadł się na drobne okruchy.  Nie wiem czy uda mi się zbudować nowy i bardziej doceniać chwilę.  Dzisiaj jeszcze nie potrafię, ale wierzę,  że uda mi się jeszcze cieszyć życiem i żyć świadomie ulotnością  chwili.